Danielle Batist

Als Ichanta lacht, schijnt in Poznan de zon. In haar knalgele KNVB-shirt straalt ze zowel op het veld als daarbuiten. Als keepster van het Nederlandse damesteam houdt ze vele ballen uit het net. En thuis in Amsterdam houdt ze vele ballen in de lucht.

door Danielle Batist

Ichanta Piqué op de Homeless World Cup in Poznan, Polen, 14 augustus 2013. Foto: Danielle Batist

Al tijdens de openingsparade rond het prachtige Lake Malta valt het me me op: Ichanta’s lach is aanstekelijk. Iedereen die een ‘big smile’ van haar ontvangt, beantwoordt haar vrolijke begroeting met een glimlach terug. Als ik haar op de derde speeldag van de Homeless World Cup spreek tijdens de lunch, duurt het slechts een paar seconden voordat hij er weer is: de lach.

De gebeurtenissen in haar leven gaven lange tijd geen reden tot vrolijkheid. Ze is pas 24, maar heeft al meer dan het nodige te verduren gehad. Als tienermoeder van zoon Gilaysho stond ze er jarenlang alleen voor. De zwangerschap was ongepland, maar Ichanta besloot haar kind te houden. “Ik wist dat het zwaar zou worden in mijn eentje, maar voor mijn gevoel had ik geen andere keuze. Ik heb doorgezet.”

Ichanta was pas 19 jaar oud toen ze samen met haar pasgeboren zoontje haar thuissituatie ontvluchtte. Ze woonde met haar moeder bij diens toenmalige partner, die het niet eens was met de zwangerschap. Heftige ruzies volgden en de stress liep steeds verder op. “Ik liep met weeën door de kamer terwijl de ruzies maar door gingen. Ik wist dat ze me elke dag uit huis konden zetten.”

Een week na de bevalling hakte Ichanta de knoop door. “Ik heb wat babykleertjes en luiers gepakt en een shirtje voor mezelf. Met Gilaysho in mijn armen ben ik de deur uitgelopen. Nog steeds heb ik flashbacks naar dat moment.”

Na twee jaar van omzwervingen van de ene noodopvang naar de andere, kwamen Ichanta en Gilaysho uiteindelijk bij het Leger des Heils terecht. Die regelden een plaats in een instelling voor alleenstaande moeders met kinderen in Amsterdam. “Daar kreeg ik eindelijk de steun die ik nodig had, om te leren voor mijn zoontje te zorgen en mijn schulden af te lossen”, blikt Ichanta terug. Haar begeleiders vertelden haar over de straatvoetbalcompetitie en ze was meteen verkocht. “Eindelijk kon ik mijn energie kwijt in iets positiefs.”

De vader van Gilaysho heeft sinds januari van dit jaar een omgangsverbod met zijn zoon en met Ichanta. “Ik was altijd bang dat hij een keer zou doorslaan. Maar toen het gebeurde, overviel het me toch. We zijn beter af zonder hem.”

Doelen

Begeleid wonen, regelmaat, steun bij de opvoeding en sport hebben het leven van Ichanta en haar zoon weer op de rit gezet. Haar mentor van het Leger des Heils hielp haar om doelen te stellen, zoals het aanleren van een slaapritueel en zindelijkheidstraining voor de baby en het koken van gezonde maaltijden terwijl je tegelijkertijd een oogje op je spelende kind houdt.

Inmiddels zit de Amsterdamse in het laatste jaar van haar mbo-opleiding in de richting zorg en welzijn. “Ik hoop andere meiden de zorg te kunnen bieden die ik zelf zo lang niet heb gehad”, licht ze toe.

De wekelijkse voetbaltraining werd voor zowel Ichanta als Gilaysho al snel het favoriete ontspanningsmoment van de week. Deelname aan de Homeless World Cup was een ‘grote eer’ en een ‘moeilijke keuze’ tegelijk. “Ik heb lang getwijfeld of ik mijn zoontje wel alleen kon laten.Hij is nu bij familie, maar ik mis hem heel erg. Iedereen zei tegen me: ‘je mag voor Nederland spelen; zo’n kans krijg je nooit meer’. Ik ben heel blij en trots dat ik gegaan ben, maar ik kan niet wachten om hem weer te zien.”

Het tweejarige traject bij het Leger des Heils heeft de keepster van Oranje inmiddels succesvol afgerond, wat betekent dat ze in aanmerking komt voor haar eerste echte eigen woning. “Het is een drie-kamer-appartement”, aldus een trotse Ichanta. “Ik heb het vorige week bezichtigd en terwijl ik hier in Polen was, zijn de papieren rondgemaakt. Zodra ik terugben van de Homeless World Cup, kan ik erin. Dan breekt voor mij en mijn zoontje een nieuwe fase aan.”